Po pierwsze, chciałam zaznaczyć, że nie czytałam Dziwnego przypadku psa nocną porą, ale wiedząc jaki szum był zrobiony wokół tej książki oczekiwałam od autora niezwykłych rzeczy.Szczerze mówiąc, gdyby to tą książka Haddon zadebiutował, to myślę, że nie wiedzielibyśmy kim Haddon jest. Ośmielę się nawet stwierdzić, że nikt by tego nie wydał. Nie znaczy to, że jest to zupełnie zła książka. Czyta się to łatwo i podróż metrem mija jak z bicza trzasł, ale nie ma się tu zupełnie czym zachwycać.
Biorąc pod uwagę jak głębokich i odkrywczych objawień doznają bohaterowie w trakcie tej książki, można by pomyśleć, że autor ma dziesięć lat. Styl jest równie infantylny, a zdania połączone są niekończącymi się "i...,i...,i...". Rozumiem, że Haddon silił się na taki suchy, kpiarski ton w rodzaju komików estradowych, ale bardzo jest łatwo przedobrzyć z takim stylem i wychodzi właśnie coś takiego - teksty napisany przez dziecko albo półgłówka. Aż mnie momentami wykręcało od tych dowcipów.
Haddon najwyraźniej też uwielbia słowo 'najwyraźniej' ('clearly'). I widać, że redaktor najwyraźniej pozamieniał niektóre z tych 'clearly' na 'apparently' i 'obviously', ale i tak przynajmniej jedno 'clearly' wdarło się na co drugą stronę.
Każdy mikroskopijny rozdział kończył się w napięciu, które było możliwe, ponieważ zawsze któryś z bohaterów nie miał telefonu komórkowego, zapomniał go lub zwyczajnie nie odbierał. Ach, mówię Wam, moi drodzy, współczesna technologia pozbawiła nas tylu ciekawych rozwiązań fabularnych. Trzeba bohaterów co i rusza pozbawiać komórek, a na to skutek rozładowanej baterii, a to braku zasięgu, żeby w ogóle akcja mogła pójść na przód.
Oczywiście jest też możliwe, że Mark Haddon ma w rzeczywistości dziesięć lat i w takim wypadku jestem pełna uznania. Tylko że myślałam, że w byciu pisarzem chodzi o to, żeby dobrze pisać. Byłam w błędzie. Clearly.
Po namyśle i przyjrzeniu się okładce (która wygląda tak samo w wydaniu angielskim), jestem pewna, że jakieś dzieci musiały brać udział w produkcji tej książki.
:)
ReplyDelete